نرم افزار یا جنگ افزار؛ مسئله اینست! تلگرام مخرب ترین سلاح اینترنتی

وبلاگ مطالبه در یادداشتی بیان داشت:

بر کسی پوشیده نیست که سرویس های جاسوسی_تروریستی دولت های مستکبر جهان، به اطلاعات کاربران در برنامه های پیام رسان و شبکه های به اصطلاح اجتماعی دسترسی کامل دارند. این مسئله وقتی جدی تر شد که کارشناسان و دولتمردان غربی، به دزدی اطلاعات توسط این شبکه ها، اعتراف نمودند. به عنوان مثال، جولین آسانژ، مدیر و موسس شرکت ویکی لیکس، فیس بوک را پایگاهی برای جمع آوری اطلاعات سازمان سیا معرفی کرد[1] و وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا، هیلاری کلینتون، به بهره گیری دولت متبوع خود از شبکه مجازی توئیتر برای کنترل و هدایت آشوب های خیابانی در فتنه 88 اعتراف کرد[2]؛ به علاوه آنکه باراک اوباما، پس از خاموش شدن آتش فتنه 88، "انقلاب توئیتری" را، راهی برای دستیابی به انقلاب های رنگین عنوان نمود.[3]

در چنین شرایطی، که کاربران ناراضی از نقض حریم خصوصی خود به دنبال شبکه های اجتماعی امن تر بودند، برنامه های پیام رسان در بستر تلفن همراه نظیر ویچت، وایبر، واتس اپ، تلگرام و ... به بازار آمد. این برنامه ها در ظاهر امنیت بیشتری داشتند، زیرا افراد ناشناسِ کمتری قادر به مشاهده اطلاعات کاربری اشخاص بودند. پیام رسان واتس اپ نسبت به دیگر برنامه های مشابه، مخاطب بیشتری به خود جذب نمود و در مقابل از سرعت رشد کاربران فیس بوک و توئیتر کاست. این مسئله باعث شد که در سال 2014، مالک فیس بوک، مارک زاکربرگ، برنامه ی واتس اپ را به قیمت 19 میلیارد دلار خریداری کند. به زعم کارشناسان یکی از دلایلی این خرید میلیاردی آنست که هم اکنون، زمانی که در واتس اپ صرف می شود، به فیس بوک _همان پایگاه ثبت داده های سازمان های مخوف جاسوسی_ تعلق دارد. به این ترتیب خرید واتس‌اپ برای فیس‌بوک یک سرویس قدرتمند جاسوسی همراه (!) به وجود آورد. این امر باعث شد تا کاربران، اعتماد خود به این نرم افزار را نیز از دست داده و به دنبال جایگزینی برای این شبکه ضد اجتماعی صهیونیستی باشند. بحث اعتماد به شبکه های اجتماعی در فضای مجازی، از آن جهت اهمیت پیدا می کند که در صورت عدم اعتماد مخاطبان به یک نرم افزار، کاربران برای انتقال داده ها و پیام های خود، کمتر از آن استفاده می نمایند و در نتیجه اطلاعات پایگاه های جمع آوری داده های اطلاعاتی کاربران برای سرویس های جاسوسی، کامل نمی شود و این مسئله برای آنها ناخوشایند است.

تلگرام، اسب تروای اسرائیلی

همه می دانیم و خود را به ندانستن زده ایم. حکایتِ تکراریِ سر اندر برف فروبردن های همان کبکِ معروف است.درستیِ فرضیه ی ناآشنا بودنِ نام منحوس میخائیل میری لَشویلی در گوش اعضای شورای عالی فضای مجازی چیزی شبیه به پذیرفتن امکان وجود حیات در کره ماه است. ارتش سایبری میری لشویلی، چند سالیست، اسب تروای بزک کرده ی خود را بر فراز حریم الکترونیک جمهوری اسلامی ایران آزادانه زین کرده است و گستاخانه بر این بلندا در حال تاختن است، آنچنان که نمودِ عینی آبِ سربالا و ابوعطا خواندن قورباغه ها را تداعی گر است، دیگر حتی اسمش را نمی شود "غفلت" گذاشت ، بلکه بی رودربایستی باید در لایه های مدیریت ارشد فناوری اطلاعات نظام، دنبال ردپای نفوذ گشت؛ نفوذی که حریم الکترونیک نظام را با دستان ناپاکش، دو دستی پیشکش اشغالگر کرده است.

اساسا آیا می شود پذیرفت که اعضای شورایعالی فضای مجازی از نتایج موفقیت آمیز رزمایش های الکترونیک ارتش سایبری میری لشویلی در حریم الکترونیک نظام بیخبر بوده باشند؟ سربلندی قرار الکترونیک پاساژ کوروش تنها یک نمونه موفق ساده از رزمایش های الکترونیک یگان 8200 اسرائیل در معیت جاسوس افزار میری لشویلی بر بلندای حریم الکترونیک جمهوری اسلامی ایران بوده است.[1] رزمایش لیست الکترونیک انتخاباتی اسفند 94، به عینه به اثبات رساند که  نظام سلطه سرخورده از ناکامی های پروژه سوروس در کودتای نافرجام 76 و 88، پروژه جدید کودتای الکترونیک میری لشویلی را بصورت نرم و آرام و در دراز مدت در دستور کار خویش قرار داده است. آیا نفوذیان داخلی، پیاده نظامان نامحسوس این پروژه مهلک نیستند؟ به راستی، تبدیل جاسوس افزار میری لشویلی به یکی از مایحتاج روزانه اقشار ملت و ملزومات لاینفک اجتماعی در ایران اسلامی جزء در راستای یک پروژه جامع نفوذ به چه چیز دیگری قابل تفسیر و تعبیر است؟

آیا وقت آن فرانرسیده ارگان های دلسوز نظارتی با هدف شناسایی و پاکسازی انقلابی نهادهای فناوری اطلاعات کشور بعنوان پاشنه آشیل نظام از وجود منحوس عوامل نفوذی پروژه میری لشویلی در حریم الکترونیک نظام، ورود قاطعانه کنند؟ بیراه نیست اگر ادعا شود؛  اولویت پاکسازی عوامل نفوذی داخلی مستقر در نهادهای فناوری اطلاعات نظام به مراتب بیش از فیلترینگ خود جاسوس افزار میری لشویلی حائز اهمیت است.