موزیک ویدئوی ایستاده ایم تا آخرین قطره ی خون

حمله ناو آمریکایی به هواپیمای مسافربری ایران در خلیج فارس و ایستادگی مردم سلحشور ایران

نرم افزار یا جنگ افزار؛ مسئله اینست! تلگرام مخرب ترین سلاح اینترنتی

وبلاگ مطالبه در یادداشتی بیان داشت:

بر کسی پوشیده نیست که سرویس های جاسوسی_تروریستی دولت های مستکبر جهان، به اطلاعات کاربران در برنامه های پیام رسان و شبکه های به اصطلاح اجتماعی دسترسی کامل دارند. این مسئله وقتی جدی تر شد که کارشناسان و دولتمردان غربی، به دزدی اطلاعات توسط این شبکه ها، اعتراف نمودند. به عنوان مثال، جولین آسانژ، مدیر و موسس شرکت ویکی لیکس، فیس بوک را پایگاهی برای جمع آوری اطلاعات سازمان سیا معرفی کرد[1] و وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا، هیلاری کلینتون، به بهره گیری دولت متبوع خود از شبکه مجازی توئیتر برای کنترل و هدایت آشوب های خیابانی در فتنه 88 اعتراف کرد[2]؛ به علاوه آنکه باراک اوباما، پس از خاموش شدن آتش فتنه 88، "انقلاب توئیتری" را، راهی برای دستیابی به انقلاب های رنگین عنوان نمود.[3]

در چنین شرایطی، که کاربران ناراضی از نقض حریم خصوصی خود به دنبال شبکه های اجتماعی امن تر بودند، برنامه های پیام رسان در بستر تلفن همراه نظیر ویچت، وایبر، واتس اپ، تلگرام و ... به بازار آمد. این برنامه ها در ظاهر امنیت بیشتری داشتند، زیرا افراد ناشناسِ کمتری قادر به مشاهده اطلاعات کاربری اشخاص بودند. پیام رسان واتس اپ نسبت به دیگر برنامه های مشابه، مخاطب بیشتری به خود جذب نمود و در مقابل از سرعت رشد کاربران فیس بوک و توئیتر کاست. این مسئله باعث شد که در سال 2014، مالک فیس بوک، مارک زاکربرگ، برنامه ی واتس اپ را به قیمت 19 میلیارد دلار خریداری کند. به زعم کارشناسان یکی از دلایلی این خرید میلیاردی آنست که هم اکنون، زمانی که در واتس اپ صرف می شود، به فیس بوک _همان پایگاه ثبت داده های سازمان های مخوف جاسوسی_ تعلق دارد. به این ترتیب خرید واتس‌اپ برای فیس‌بوک یک سرویس قدرتمند جاسوسی همراه (!) به وجود آورد. این امر باعث شد تا کاربران، اعتماد خود به این نرم افزار را نیز از دست داده و به دنبال جایگزینی برای این شبکه ضد اجتماعی صهیونیستی باشند. بحث اعتماد به شبکه های اجتماعی در فضای مجازی، از آن جهت اهمیت پیدا می کند که در صورت عدم اعتماد مخاطبان به یک نرم افزار، کاربران برای انتقال داده ها و پیام های خود، کمتر از آن استفاده می نمایند و در نتیجه اطلاعات پایگاه های جمع آوری داده های اطلاعاتی کاربران برای سرویس های جاسوسی، کامل نمی شود و این مسئله برای آنها ناخوشایند است.